We leven in het tijdperk van de elektronische communicatie. Via e-mail, LinkedIn, Facebook en allerlei andere kanalen wissel ik tal van nieuwtjes en wederwaardigheden uit met andere mensen. Door geregeld op websites te kijken blijf ik op de hoogte van tal van ontwikkelingen van bedrijven en organisaties. En op mijn mobiele telefoon functioneren inmiddels vele apps.
Toch heb ik in de afgelopen week weer kunnen ervaren dat een ontmoeting “van aangezicht tot aangezicht” al die media verre te boven gaat. We hadden in Boekarest een conferentie van de International Christian Maritime Association (ICMA) met deelnemers vanuit de hele wereld. Een videoconferentie was ongetwijfeld goedkoper geweest, maar dan was het nooit tot een echte ontmoeting gekomen. Veel namen was ik al op de website en in e-mails tegengekomen. Maar nu kreeg je er een gezicht en persoonlijk verhaal bij. Nu kon er energie worden uitgewisseld: waarom doe jij dit werk in de maritieme wereld? Hoe stap jij aan boord van een schip? Wat zijn de dingen die jij tegenkomt? Waarin voel je je sterk en … waarin voel je je zwak? De persoonlijke verhalen komen vaak pas los ná het officiële programma. Samen een glaasje drinken is via een videoconferentie toch minder leuk.
De ICMA is een organisatie voor organisaties. Dat wil zeggen: de ICMA heeft zelf geen pastors in dienst, maar vormt een platform waarop allerlei zeemansmissies en pastorale zorgorganisaties (zoals de SPWO) met elkaar in gesprek zijn. Twee weten tenslotte meer dan één. Het kan ook goed zijn om in de internationale wereld van de zeevaart af en toe een gezamenlijk geluid te laten horen. De ICMA maakt zich als wereldwijde organisatie sterk voor het welzijn van de zeevarenden.
De SPWO is een kleine organisatie binnen de ICMA. Vergeleken met bijvoorbeeld The Mission to Seafearers met vele zeemanshuizen en pastors in dienst, is de SPWO maar een ukkie met één “baggerdominee”. Maar tijdens zo’n conferentie maakt dat niet uit; groot en klein gaan samen. Het is goed om je samen onderdeel te weten van een groter geheel. Bovendien heel praktisch: wanneer het soms lastig is om als enige SPWO-pastor zelf ergens naartoe te reizen, kan er een beroep worden gedaan op het wereldwijde ICMA-netwerk.
En Boekarest? Het is een prachtige stad met veel monumentale gebouwen. Ook opvallend: religie is in deze stad zeer prominent aanwezig. Ik had op het internet al gelezen dat op bijna iedere straathoek een kerk te vinden is, maar nu kon ik het zelf ervaren. Terug wandelend van een laat geworden diner in de stad, liepen mijn roomskatholieke collega en ik nog even een kerk binnen. Om 12 uur ’s nachts was het nog helemaal vol in deze Roemeens-orthodoxe kerk. “Zelfs in Rome is het ’s avonds niet zo druk in de kerk,” merkte mijn collega op, “en dat wil toch wat zeggen.”
Dat het christelijk geloof zijn plaats na de communistische overheersing weer herwonnen heeft, blijkt ook uit de herbouw van de kathedraal naast het enorme paleis van dictator Ceausescu. Dit megalomane pronkstuk van de voormalige Roemeense dictator rijst nu als een fort in het midden van de stad op. De bedoeling is dat de kathedraal straks boven het paleis uitsteekt. Elders op deze weblog heb ik mijn twijfels uitgesproken over het nut van hoge gebouwen. Ik weet ook niet of ik blij moet zijn met kerkelijke hoogbouw. Maar misschien kun je een kerktoren naast dit op één na grootste gebouw ter wereld ook zien als een grassprietje dat opschiet tussen het onpersoonlijke grijze beton, dat een monument vormt van een onmenselijk systeem.
Voor het paleis van Ceausescu, samen met Jason Zuidema (North-American Maritime Association) en Bruno Ciceri (Apostleship of the Sea Stella Maris)
One Response to Face-to-face