Gisterenmorgen ging ik na lange tijd weer eens voor in een kerkdienst. De laatste keer dat ik preekte op mijn ‘oude stek” in Middelburg was op kerstmorgen 2012. Het voelde vreemd en toch vertrouwd.
In het begin van een kerkdienst wordt vaak stilgestaan bij “de nood van de wereld”. Als gelovig mens moet je je bewust zijn van de wereld om je heen en je ogen niet sluiten voor het donker. Door mijn reizen ben ik zelf me alleen maar meer bewust geworden van onze grote wereld. Er is veel moois te ontdekken, maar je ziet ook dat niet iedereen het zo goed heeft als in Nederland.
In mijn gebed stond ik stil bij pater Frans van der Lugt, iemand die stond voor zijn geloof in God en mens. Ongetwijfeld geen heilige, ook een mens met zijn nukken en tekorten, maar iemand die om zijn levenshouding wel oneindig veel respect afdwingt.
God, om die ene mens wonend in Homs die niet los wilde laten die bleef geloven in de waardigheid van de mens die zijn mensen niet verliet om die ene mens die in een kapotgeschoten stad de mis bleef opdragen uw liefde belichaamde te midden van alle vergoten bloed om die ene mens met een missie tussen al die machteloze mensen de aandacht van de wereld vragend ónze aandacht vragend om die ene mens tussen het gebrek aan voedsel en het gebrek aan uitzicht met de moed der wanhoop met het geloof van een kind om die ene mens pater Frans van der Lugt bidden wij: dat zijn strijd niet tevergeefs zal zijn dat kogels niet zullen vernietigen waarvoor, voor wie hij stond dat zijn hoop voor Syrië niet beschaamd zal worden dat zijn geloof in de taal van de liefde het laatste woord mag krijgen. Om die ene mens één voor allen bidden wij: Heer, ontferm U. Christus, ontferm U. Heer, ontferm U. Amen.
2 Responses to Pater Frans