Ongewenste vreemdeling

Als je op reis gaat, kun je eigenlijk een heleboel missen. Tandenborstels zijn overal te koop. Een beperkte hoeveelheid kleren kan altijd weer gewassen worden. Internetterminals zijn op vele plekken te vinden. OK, met medicijnen wordt het wat lastiger. Maar het enige wat je absoluut nooit, maar dan ook nooit mag vergeten is … je paspoort. En laat ik dat nu juist kwijtraken bij een uiterst krappe tussenstop in Istanbul.

Ja, dan kun je hoogspringen of laagspringen – de vriendelijke Arabische beambte in de Golfstaat is onverbiddelijk: no passport no entry. Daarna begint een bureaucratisch circus. Je moet wel worden geregistreerd. Nee, een Nederlands rijbewijs stelt niets voor, maar geef het toch maar. Daarna twee uur wachten. Komt u maar mee. Weer een uur wachten. Waar is uw boarding pass? Bij uw paspoort. Oh. Je vluchtgegevens op je mobiel leggen geen gewicht in de schaal, maar mail ze toch maar even door. Weer anderhalf uur verder. Intussen had je al graag een zoekactie op de luchthaven in Instanbul in gang gezet, maar dat gaat niet. Op het moment – na een uurtje of zes – dat duidelijk is dat het misschien een goed idee is om Instanbul te bellen of mijn paspoort daar gevonden is, is er niemand meer van de luchtmaatschappij bereikbaar. Wat wil je op Oudejaarsdag?

Zo gaan er weer een paar uur voorbij met bellen en nog eens bellen. De luchthavenpolitie bij wie het paspoort eventueel zou zijn ingeleverd, spreekt geen Engels. Met lood in de schoenen het baggerproject bellen: ik ben zo stom geweest mijn reisdocumenten in de bus naar het vliegtuig te verliezen – ik kom het land niet binnen. Vervolgens Nederland bellen en nog dieper wegzakken in schaamte: professioneel reizen, ja, ja. Alles kun je op reis missen, behalve….je paspoort.

Dan is daar gelukkig de Nederlandse ambassade. Die zijn wel wat gewend. Het lukt hen wel om op de luchthaven van Instanbul te laten zoeken naar mijn paspoort. Maar mijn reismap wordt helaas niet gevonden. Langzaam maar zeker wordt de waarheid duidelijk: ik moet binnen 24 uur dit land weer verlaten. Ik kan mijn situatie in de verste verte niet vergelijken met iemand die op de vlucht is, maar ik besef nu wel hoe belangrijk het is om de goede papieren te hebben. Anders ben je gewoon een ongewenste vreemdeling.

De ambassade regelt dat ik op Schiphol straks vrije doorgang heb. Het ticket voor de terugreis wordt omgeboekt. Dat kan allemaal wel zonder problemen. Wie loopt er in Instanbul nu met mijn paspoort rond? Is de reismap onder mijn arm weg gegleden of weggetrokken?

Waarom verbaast het mij niet dat mijn bagage zoek is geraakt? Op deze luchthaven is mijn koffer in ieder geval niet aangekomen. Afijn, dat zal wel worden uitgezocht. Met de staart tussen de benen ga ik het vliegtuig in. Ik kwam om tot steun te zijn. Maar op deze manier ben ik tot last.

Mensen maken fouten. Ik ook. Een paar seconden niet goed opletten kan vervelende gevolgen hebben. Een zwart hoofdstuk in mijn bestaan als waterbouwpastor. Ik ben een feilbaar mens. Hopelijk maakt 2015 één en ander goed. Het vliegtuig stijgt om 00.01 uur op – op 01-01-2015. In Nederland is men nog niet zover….

Zo, dit allemaal even spuien lucht op. Laten we het nieuwe jaar met een schone lei beginnen. Daarom toch: de allerbeste wensen voor 2015!!!