Reizen en zo

Ik heb last van een jetlag. Als ik richting het westen vlieg, heb ik daar altijd meer last van dan naar het Oosten. In het laatste geval vlieg je door de nacht heen, raak je dus heel wat uren kwijt en slaap je de dagen erna heel goed. Naar het westen krijg je echter tijd erbij en ben je ’s ochtends vroeg wakker. Zo zie ik nu de zon opgaan in een klein motelletje in Canada op weg naar Toronto. Een goed moment om weer eens wat op mijn weblog te schrijven. Dat heb ik sinds mei niet meer gedaan.

Waarom eigenlijk niet? Allereerst omdat ik veel op reis ben geweest. Natuurlijk doe je dan wel allerlei ideeën op, maar het lukte me niet de rust te vinden die in een verhaaltje uit te werken. Overigens kun je weer nieuwe reisverslagen vinden op www.spwo.nl (van Egypte en Brazilië; van de calamiteitreizen maak ik geen publiek verslag).

Daarnaast wilde ik graag iets zinnigs schrijven over het vluchtelingenprobleem dat Europa in de greep houdt, maar ook hier lukte het niet de goede woorden te vinden. Laat ik eerlijk zijn: in mijzelf strijden christenplicht en angst ook met elkaar. Simpel gezegd: als je zelf uit je land zou moeten vluchten, zou je het ook fijn vinden als je ergens terecht kon. Maar aan boord sprak ik ook werkers uit Italië en daar is in sommige plaatsen het maatschappelijke leven behoorlijk ontwricht geraakt door alle binnengestroomde vluchtelingen. En het zijn niet alleen maar zielige mensen die richting West-Europa trekken.

De afgelopen maanden heb ik op de schepen tijdens de “prayer meetings” stil gestaan bij twee verhalen uit de Bijbel. De eerste over Paulus, die op weg naar Rome schipbreuk lijdt. Met zijn medeschepelingen strandt hij op het eiland Malta. In die tijd waren gestrande goederen en schipbreukelingen vogelvrij. Maar op Malta wordt Paulus onthaald met “buitengewone menslievendheid”. Iets om over na te denken.

Daarnaast las ik met de mannen het verhaal van Jezus die van 5 broden en 2 vissen weet uit te delen – maar liefst 5000 man krijgen te eten en dan is er nog over. Denk niet te snel dat je niet genoeg kunt delen.

Met die verhalen heb ik geen antwoord op de wijze waarop wij in West-Europa moeten omgaan met alle vluchtelingenstromen uit het Midden-Oosten en Noord-Afrika. Maar ze vormen wel ons geweten.

Hier in het motel heb ik helaas niet uit kunnen vogelen hoe je de doucheknop naar warm krijgt gedraaid. Dat zijn van die typische dingen die bij reizen horen. Ik besef ook heel goed dat dit luxeproblemen zijn.

Ik hoop mijn weblog vanaf nu weer wat beter bij te houden.

Ik heb de douchekop alle kanten opgedraaid, gespeurd naar verborgen knopjes etc. etc. Maar geen warm water. Ik zal wel iets heel simpels over het hoofd zien…