Sportschool

Ook ik heb er pas aan moeten geloven: een abonnement op een sportschool. Niet voor het eerst van mijn leven trouwens, want in mijn studentenjaren was ik ook al lid – zonder veel waarneembare invloed op mijn spiermassa trouwens. Maar ja, een zittend beroep, ’s avonds een chippie, buikje etc. dus toch maar naar zo’n zaal vol ingewikkelde toestellen, zwetende mensen en bonkende muziek.

Ik ben overigens niet de enige Nederlander die deze beslissing heb genomen, want hier in Middelburg zijn in het laatste jaar de sportscholen als paddenstoelen uit de grond omhoog geschoten: Basic Fit, Fit for Free, Zeeland Health Club, Fit for All, AllSportsBodyGymn, en dat is nog maar een kleine greep uit het enorme aanbod van keep-youself-healthy-centers die onze toch bescheiden woonplaats inmiddels rijk is.

Daar sta ik dan heen en weer te bewegen op de crosstrainer, zit ik te roeien op de Concept II en sjor ik aan allerlei apparaten. Af en toe klinkt er een schreeuw vanuit het gedeelte van de sportschool waar de zware jongens in de weer zijn met heavy lifting en serieuze gewichten. Ten diepste vind ik het stomvervelend en lees ik liever een goed boek, maar je moet wat over hebben voor je conditie.

Zodoende heb je wel wat tijd om – tijdens de lichamelijke inspanning – nog eens over het één en ander na te denken. Een gedachte die tijdens één van de laatste sessies bij me opkwam was dat een sportschool toch eigenlijk een wonderlijk fenomeen is. In de laatste honderd jaar zijn allerlei uitvindingen er op gericht om onze lichamelijke inspanningen te kunnen reduceren. We koken makkelijker, we maken makkelijker schoon, we verplaatsen ons zonder moeite – er is steeds minder spierkracht nodig. Veel werk wordt geautomatiseerd zodat we steeds meer vrije tijd over houden voor leuke dingen. Maar wat gaan we doen in die vrije tijd? Juist, we gaan in een sportschool onszelf afbeulen. Waarom zetten we die energie eigenlijk niet gewoon in voor nuttige zaken? Dan levert al die inspanning nog wat op – behalve spierballen, en die willen bij mij toch al niet komen.

Midas Dekker schreef er een mooi boek over: Lichamelijke oefening. “Anderhalve eeuw geleden had je geen sport. Niet de sportscholen maar de kerken zaten vol. Sport was iets van lang geleden, van de Oude Grieken. Dat sport na vijftien eeuwen weer tot leven werd gewekt, had te maken met de opkomst van de dienstplicht – kanonnenvlees moet mals zijn -, maar ook met hooggestemde idealen: door middel van Korperkultur hoopten naaktlopers en esperantisten via het lichaam de geest te verbeteren. Die onschuld is allang verloren. Homo ludens is verworden tot Homo adidas.” Hardlopen vindt Midas Dekkers alleen nuttig om op tijd de tram te kunnen halen. Maar ja, zo’n boek leest niet zo handig terwijl je zit te roeien of op een crosstrainer heen en weer staat te zwaaien. Even kijken of het misschien ook als luisterboek beschikbaar is….