Over daken lopen

Wij zijn al jaren de trotse bezitters van een strandhokje. In het voorjaar zetten we het op, in het najaar breken we het af en gaat het naar de winterstalling. Met het zonovergoten hemelvaartsweekend kwam het hokje weer goed van pas. Je hebt je spullen al op het strand staan. En BBQ-en op het strand is net zo aardig als aan boord – maar dat terzijde.

Wat ook ieder jaar gebeurt, zijn kinderen die over de daken van de strandhuisjes rennen. Dat is niet zo best voor die daken. Zelf heb ik vorig jaar duur spul op het dak van het hokje geplakt. Het is zon-, zee- en zoutbestendig, maar ook tamelijk kwetsbaar. Nu snap ik dat kinderen graag over daken heenrennen, dat is spannend. Wat ik niet snap is, dat hun ouders dat dan gewoon goed vinden.

Ook nu weer in het afgelopen weekend. Twee kinderen, de oudste toch al gauw een jaar of elf, holden over de daken. Ik vroeg vriendelijk of ze daarmee wilden stoppen – en ze verdwenen weer. Toen we naar huis liepen, stonden ze op de daken van de huurhuisjes verderop te dansen. Ervoor waren twee ouders druk bezig met iets onduidelijks. Ik dacht: ik stap er er toch even op af en vroeg of die dansende kinderen op het dak van hen waren. Daarop werd in het Duits bevestigend beantwoord. Toen ik aangaf, dat het misschien niet zo’n goed idee was dat hun kinderen op strandhuisjes staan te dansen, werd ik aangestaard alsof ik van Mars kwam. Men was duidelijk niet van plan het gedrag van de kinderen bij te sturen.

Wat ik toen wilde zeggen: “Lieve ouders, fijn dat jullie hier aan het strand komen, maar hoe halen jullie het in je hoofd je kinderen zo te laten gaan? Mogen ze bij jullie thuis ook op het dak? Of mogen ze alles stuk maken, want het is toch maar een huurhuisje?”
Maar wat ik zei: “Het is niet veilig om over die daken te lopen. Sommige huisje hebben een dun dak, en daar zak je zo doorheen. Dan bezeer je je lelijk.”
Die boodschap kwam tenminste over. De kinderen werden naar beneden gesommeerd. Terwijl ik doorliep, hoorde ik de kinderen nog “Warum denn?” gillen.

Nu is dat verhaal van die dunne daken niet onwaar, maar het is wel wonderlijk dat alleen dit beroep op veiligheid blijkbaar bij de ouders doordrong. Veiligheid is een argument waar in ieder geval wel nog naar geluisterd lijkt te worden.

Dat is in de maritieme wereld soms niet anders. Veel gewenste zaken op een schip kunnen niet, maar met een beroep op veiligheid kan er ineens veel wel. Zolang het maar niet te veel gaat kosten natuurlijk…

Zelf zit ik nog te dubben of we bij de ingang van het strand niet een verbodsbord moeten plaatsen: NIET OP DE DAKEN LOPEN / NICHT AUF DEN DACHERN LAUFEN / PLEASE, DON’T WALK ON THE ROOFTOPS o.i.d.. Symbooltje erbij, en misschien ook nog een foldertje.

Maar hopelijk is dat niet nodig. Ik was het in ieder geval niet serieus van plan. Het gebruik van gezond verstand zou in dit soort gevallen toch genoeg moeten zijn? Of ben ik een zeurpiet?